Il est mignon, mon champion !

Allez allez Maurice
Tedekke toch, en ik won zo graag
Allez allez Maurice
Want mijn Mariette, ze verjaart vandaag
Allez allez Maurice
Il est mignon, mon champignon
Allez allez Maurice
Maar ik ben toch in beeld geweest, èh ja

Uit: 'Allez, Allez Maurice' - Frank Dingenen, 1988 (de volledige versie vindt u hier, indien u geen tiener was eind de jaren '80)

Hij heeft er meer dan drie jaar moeten op wachten, maar deze week is het helemaal afgeraakt: het wielertruitje voor Dieter !

Pas op: het wielertruitje moest niet zomaar een wielertruitje worden, het moest kunnen tippen aan deze truitjes.

De truitjes zijn superpopulair onder hipsters, die met hun pokkedure wielerkledij en fixed gear, met stoppelbaard, na de inspanning fancy koffie gaan drinken in een koffiebar ...

Want waar mijn schat 50 EUR te duur vindt voor een tailored hemd, zou hij, en menig ander wielertoerist, zonder enige moeite het drievoud neertellen voor een truitje om te gaan fietsen, pardon koersen.

Ik won in het begin van mijn naaicarrière op Facebook een wedstrijd van 'La Famille Victor' (jawel de voorganger van La Maison Victor voor Sanoma in de picture kwam) en mocht één van hun patroontjes uitkiezen. Niet moeilijk, want ik had mijn oog al laten vallen op het Flandria en Superia-truitje-vestje. 

Maar toen begon de zoektocht naar geschikte stof: de Rapha-truitjes zijn gemaakt uit sportwool, een mengeling van lycra (gelukkig niet glanzend) en fijne merinowol, hetgeen ze lekker warm, ademend en zacht maakt ... maar je vindt dit dus nergens in stof (als er iemand een adres weet, alle tips zijn welkom) !

Bovendien moest de stof ook de retro-look van het Rapha-truitje belichamen: sobere belijning, retrokleuren en dat nog eens met een perfecte afwerking (je zou haast denken dat dit een gesponsorde post is, helaas pindakaas) ...

Ik had dus meer dan wat last van faalangst ... en bovendien de laatste keer dat ik een trui voor Dieter had gemaakt, heeft hij hem maar één keer gedragen (oké, toegegeven hij was een beetje te groot en gebreid, er bestaan gelukkig geen foto's van, maar bepaalde van onze vrienden herinneren zich het beeld wel nog, jammergenoeg) ...

De stof vond ik uiteindelijk hier: het werd een bordeauxkleurige punta di roma, gecombineerd met een grijskleurige. De stof voelt erg stevig aan en er zit duidelijk lycra in. Het is verre van sportwool, maar is volgens Dieter erg aangenaam om dragen.

Enkele actiefoto's, genomen op de plaats waar je ons dorp binnen of buiten rijdt, in de herfst een prachtige lokatie :

De verschillende stuken werden keurig doorstikt, de zomen omzoomd met een tweelingnaald. 

Het patroon van het truitje heeft eigenlijk korte mouwen, maar gelet op de kleuren en het seizoen leken lange mouwen mij meer aangewezen. Ik nam de mouwen van het Superia-truitje, maar nam deze fors (zo'n 4cm) in, zodat ze meer aan de armen zouden spannen.

Ook hier heb ik, om een mooi passend resultaat te krijgen, de panden aan elkaar gedriegd, Dieter laten passen en aangepast. Om de maat te weten heb ik hem uiteraard uitgebreid opgemeten, maar eigenlijk kan je ook gewoon een goed passend truitje nemen en op de patroondelen leggen. De Small paste in elk geval perfect !

Het truitje heeft uiteraard ook achterzakjes, om gellekes, bananen, portefeuilles en .....

... een koffietasje te verbergen !

Met de stoppelbaard, het petje van Café Marcel, lijkt hij wel een echte !

Zijn collega's zien nu waarom hij zich al een halve week niet meer geschoren had. Een mens doet blijkbaar veel voor de liefde van zijn leven !

In elk geval smaakt dit naar meer en ligt er al stof klaar om een poging te doen om dit truitje te maken, opnieuw in punta di roma en zou ik -als ik het truitje opnieuw met een rits zou maken - een klein beschermingslapje voor de hals voorzien, zodat de rits niet schuurt tijdens de inspanning. 

Om het af te maken werd er '#flandrien' op geflockt. 

Il est mignon, mon champion !