Doorgaan naar hoofdcontent

Land of Confusion ...

Dit zou een post geworden zijn over de taakverdeling in ons gezin, in navolging van deze post ....

Maar we werden (opnieuw) wakker in een wereld waarin haat en vernieling werd gezaaid door enkelingen, dit keer akelig dicht bij onze deur ... 

'Paris s'éveille' krijgt een andere weerklank en 13 november 2015 is opnieuw een droevige markering in de geschiedenis.

Ik ben opgegroeid in volle koude oorlog, waar 'de Russen' de aartsvijand waren en waar de dreiging van een atoomoorlog mij nachtenlang heeft wakker laten liggen ...De idee van rode telefoons en rode knoppen, kernkoppen, een ijzeren gordijn was soms zo overweldigend en toen het ijzeren gordijn viel leek iedereen te geloven in een toekomst zonder oorlog ...

9/11 sloeg een stevige barst in dit geloof, maar toch ... New York heeft een nieuwe skyline en de wereld een nieuwe vijand.

London, Madrid en nu Parijs ... Gechoqueerd is eigenlijk nog licht uitgedrukt en de zin om een muur om je eigen wereld op te trekken is groot. 

'Grenzen sluiten', 'dreigingsniveau optrekken'... , het zijn ook termen waar onze opgroeiende kinderen mee geconfronteerd worden en ook ik vraag me af hoe ik hen daartegen kan beschermen, hoe ik hen gerust kan stellen ...

Dus werd er gepraat deze ochtend, over de Syriëstrijders in Parijs: over hoeveel kans er was dat dit ook bij ons zou gebeuren (weinig), over hoeveel kans wij of iemand van de familie erbij zou zijn (weinig), over hoe dit komt (geloof, maar dan op extreme manier), over dat niet elke moslim een potentiële Syriëstrijder is, over hoelang de oorlog in Syrië al duurt, over dat oorlog iets van alle tijden is ... 

Veel vragen waarop je als ouders wellicht meer dan eens moet toegeven dat je het antwoord zelf niet weet ... 

Maar ook werd er gepraat over hoop en een rotsvast geloof dat niet elke mens verdorven is en het dus niet nodig is om voor altijd thuis te blijven en angst te hebben ... 

De komende dagen zullen we de meisjes misschien wel eens extra hard knuffelen en instoppen. 

De nachtmerries zijn dezelfde, de vijanden anders, de antwoorden even complex ...


Too many men

Too many people

Making too many problems
And not much love to go round
Can't you see
This is a land of confusion.
This is the world we live in
And these are the hands we're given
Use them and let's start trying
To make it a place worth living in. 


Land of Confusion -Genesis

Noot voor de lezers van de late jaren negentig en tweeduizend: het apparaat aan het begin van de clip is een VHS-speler, just saying.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Hello

Wel hello again ...  Het is lang geleden dat hier nog iets is verschenen. Een hele lente, zomer en herfst gingen voorbij zonder bloggen. De zin was er niet, noch om foto's te nemen van werkstukken, noch om teksten te schrijven over het maakproces.  Langzaam merk ik dat blogs uitdoven en overgenomen worden door Instagramposts. Een beetje jammer voor de lezer die geïnteresseerd is in het wel en wee van een naaister, breister, bakster ...  Maar een blog onderhouden, daar kruipt tijd in, maar ook veel 'goesting', om het met de woorden van Gwendolyn Rutten te zeggen. En dat laatste ontbrak dus vaak... De wintermaanden zijn traditioneel breimaanden bij mij. Hygge, heet dat tegenwoordig ...  Naast twee truien voor Dieter, een nieuwe No Frills trui voor Roos, een Stockholmslipover (een debardeur) en een bijpassende haarband, breide ik sinds september 2020 ook een zalige trui voor mezelf: de Woodwardia pullover uit Pom Pom Quarterly nr 28 (The Botanical Issue).  Ik leerde Pom Pom Qu

Brown Eyed Girl

Zelfde locatie, ander meisje en ander naaiproject ! Het rimpelrokje is een klassieker: 2 maal de stofbreedte en een mooie elastiek. 'Lekker veel zwier' wordt hier nog steeds geapprecieerd ! Het rimpelrokje werd gemaakt op een superleuke zaterdagnamiddag, toen de dames van de naailes op bezoek waren bij mij thuis ... een eenvoudig projectje was nodig want naar goede gewoonte werd er honderduit gekletst. Bij de lancering van de Playtime-collectie van See You at Six kon ik in De Stoffenkamer nog net één meter van mijn favoriet 'Copper Grid' bemachtigen. Toen al wist ik dat het stofje prachtig zou passen bij Jozefien, ons donkerste meisje ... Maar één meter is net te weinig om er een jurk uit te krijgen ... maar wel genoeg voor een rimpelrokje met zwier en een croptop.  Het topje is de Skytop uit La Maison Victor (editie juli-augustus 2015), in maat 128, maar met lengte maat 110. Dat paste namelijk nog perfect uit de resterende 30cm stof ... Stiekem jaloers,

Les Tigresses

De meisjes zijn momenteel helemaal in de ban van FC De Kampioenen. 'Les Tigresses' was de naam van de serviceclub waar Carmen bij zat of ging gaan. We weten alvast wat we in de Herfstvakantie gaan doen in de lokale cinema Capitole. Cinema Capitole is een begrip hier in Aalter: een cinemazaaltje achter hotel Capitole, waarbij één en dezelfde persoon de tickets regelt, dan vlug naar zijn bar rent om iedereen van lekkers te voorzien en dan op de startknop van de film drukt. Digitale kwaliteit in een pluchen zetel aan een democratische prijs, wat moet een mens meer hebben .... Maar terug naar de FC De kampioenen: dit naaisel heeft wat mij betreft een hoog Carmen-gehalte: ultra-kort (aangezien bij mijn vorige rok de algemene reactie was dat die niet zo kort was), een zichtbare rits en een dierenprint, maar volgens Dieter kom ik er mee weg ... Ik nam mijn gewone confectiemaat (42) en paste er, mits een aanpassing van 0,5 cm wonderwel in. Verder veranderde ik niets aan het patr

Africa

Param pampam parampam paaaaaaaaaaam De nieuwste La Maison Victor vond ik op het eerste zicht niet zo spectaculair: een beetje 'been there, done that' ... Enkele dagen ervoor had ik enkele beelden gezien van Magdalena Collection , met als blikvangers een midi rok en lange broek in Afrikaanse print. In plaats van naar de winkel te spurten, wandelde ik naar mijn stoffenkamer, want enkele jaren geleden had mijn 'moeke' (zo noem ik mijn mama nog steeds) haar kasten opgeruimd en mij twee lappen Afrikaanse stof meegegeven, die ze zelf ongeveer 20 jaar (of is het al 25 of 30 jaar, time flies when having fun) geleden kocht tijdens hun (papa was ook mee) reis naar Kenia en Tanzania. De link met het Fez-patroon werd snel gelegd.  De stof is redelijk stug en doorzichtig (de kwaliteit lijkt nog het best op linnen) maar ik was niet meer te houden: één van de twee lappen zou een Fez-broek worden ! Ik nam -zoals steeds- maat 42 over, maar wel met een klein hartje ...