Doorgaan naar hoofdcontent

Lust for Life

 Ready, set ... Go !












De naaibloggers onder mijn lezers herkenden wellicht de Odette (again met beleg en in niet-rekbare stof) en de Copacabana rok (editie 2, zomer 2014), beiden uit La Maison Victor. 

Odette werd gemaakt in een lichtbruine crêpe, die ik voor 1,5 EUR vond in de lokale Kringloopwinkel. De Copacabana werd gemaakt uit bosgroene crêpe van Atelier Brunette, gekocht in de Stoffenkamer. 

Beiden zijn maat 42 ... uiteindelijk, want ik tekende voor beide patronen maat 44 uit, volgens de matentabel van La Maison Victor ... Allebei de patronen diende ik opnieuw te versmallen naar mijn standaardmaat. De rok is volgens mij zelfs nog een maatje te groot in de taille, alhoewel het eigenlijk de bedoeling is om hem op de heupen te dragen, mijn -ahum- breedste punt, dus. 

Ik tekende in eerste instantie dus maat 44 uit, omdat mijn lichaam, na mijn skiongeval van eind december 2017, nog steeds niet in staat is om te bewegen, zoals ik hier over mijn lijf en leden schreef. 

Drie tot vier maanden totale inactiviteit van mijn linkerbeen heeft een enorme impact op de spiermassa (byebye) in mijn been en mijn kniegewricht zelf kan nog geen zware sportieve inspanningen aan en dat merk je dus aan de andere plaatsen van je lijf (lees: bovenarmen en zitvlak) en geeft de weegschaal een cijfer aan dat ik niet meer zag sinds 26 juni 2008, zijnde de vooravond van mijn bevalling van de jongste. En neen, er volgt deze keer geen bevalling ...

Vorige week woedde er een storm tussen de pas bevallen moeders (lees bloggers, journalistes enz) omdat een mannelijke professor het in een kwaliteitskrant het aangedurfd had om naar aanleiding van zijn onderzoek naar correlatie van overgewicht bij vrouwen en zwangerschap, bij wijze van boutade te stellen dat hij ervan droomt dat vrouwen (waarvan 1 op 2 de zwangerschapskilo's na de bevalling niet helemaal kwijtraakt) na de bevalling in plaats van de 'Roze Doos' een weegschaal, app en coach te kunnen schenken ...

De meeste blogsters, journalistes zaten in een mum van tijd op hun spreekwoordelijke paard en gooiden de weegschaal (ook spreekwoordelijk) keihard terug naar het hoofd van de professor. 

Ik moet toegeven dat ik in eerste instantie ook op dat paard zat, maar na wat zelfreflectie (het was te warm voor effectieve fysieke beweging) het mij begon te dagen dat de droom van de professor -mits wat finetuning- niet zo idioot in mijn oren klonk.

Natuurlijk is de eerste zorg bij een pasbevallen moeder (zeker de first-time-ouders) de baby en die in het nieuwbakken gezin te zien inpassen. Natuurlijk dien je eerst te wennen aan je nieuwe lichaam (blubberbuik, lekkende borsten, striemen ...) vooraleer je als een bezetene de fitnesstoestellen te lijf gaat en is de eerste keer dat je je baby 'achterlaat' (zelfs al is dat in de veilige handen van de vader van het kind) een tranendal ... Het is misschien al efkens geleden, maar -geloof me vrij- ik passeerde er ook. 

Nu moet ik eerlijk zijn met mezelf en toegeven dat het hoger vermelde overgewicht er niet enkel en alleen komt van de inactiviteit na mijn skiongeval, maar er -toch gedeeltelijk- aan blijven plakken is na mijn laatste zwangerschap, 9 (jaja, negen) jaar geleden. Het gaat in etappes: eerst 1 à 2 kilo's teveel, daarna een kleine 6 à 7, er gaan er wat af, en 'plots' zijn het er 12 bij !

Dezelfde excuses passeerden de revue: ik heb er geen tijd voor, geef borstvoeding (de eerste vier maand, ja), wil niet voldoen aan een opgelegd schoonheidsideaal, wil me geen druk opleggen, enz ... 

De realiteit echter is dat ik al sinds mijn puberteit de neiging heb om wat volslanker te zijn dan  mijn vriendinnen en dat als ik er na mijn laatste bevalling wat meer mee bezig was geweest, ik nu wellicht minder inspanning zou moeten doen om terug gezonder (ik schrijf hier bewust niet slanker) te zijn ... Het verdict is - 12 kilo en hiermee ga ik dus nog geenszins voldoen aan een of ander ideaalbeeld, maar zou ik al een pak minder gewicht te dragen hebben op mijn arme gewrichten.

Ook zij gaf toe dat er tekort aan begeleiding is bij zwangere vrouwen met (een neiging tot) overgewicht en zwangerschap, ervoor, tijdens en erna ...

Bon, tot zover het artikel van die (arme) professor. Nina (weekendmagazine van het Nieuwsblad) haalde vorig weekend een aantal nieuwe mama's voor de lens in bikini of badpak. 

Niet het stukje van Eva (wat een lijf !) en Helder sprong er bij mij uit, maar wel het stukje van haar: 31 lentes jong, trotse moeder van schattige Morris, die stelde dat haar bikinidagen voorbij waren .. (wellicht ook een boutade, maar kom). De dame in kwestie poseerde in een prachtig badpak en zag er -voor zover ik kon inschatten- uit zoals mezelf in mijn gloriedagen: een stralende glimlach, volle borsten, stevige dijen en een zweem van een buikje ... Jammer, dat zo'n leuke madam denkt dat haar bikinidagen al voorbij waren, alsof enkel ultra slanke mensen, zonder striemen of cellutis, een bikini mogen dragen ...

Als een bikini dragen strafbaar zou zijn boven een bepaald BMI, dan denk ik dat ik een 'serious and repeat offender' ben ... Natuurlijk gaat dit bij gepaard met een zekere schroom, maar eens je die overwonnen hebt, zien de mensen echt enkel en alleen een madam, die letterlijk en figuurlijk goed in het vel zit ...

Houden van je (nieuwe, al dan niet getekende) lijf is de sleutel tot geluk. De steun van je partner of familie helpt je al een flink stuk op weg, maar 'jezelf graag zien' is de boodschap die ik graag meegeef aan mijn drie dochters, die alledrie al erg met 'body image' bezig zijn ... 

Maar van je (nieuwe) lijf houden, wil voor mij niet zeggen dat ik zomaar die weegschaal aan de kant kan schuiven: het betekent dat ik mezelf aanvaard zoals ik ben (in mijn geval: een knotwilg, geen den), maar mijn lijf ook zou moeten koesteren door het af en toe eens te laten bewegen, het gezond en gevarieerd te laten eten en het laat stralen !
Net als bij het naaien, geldt hier het credo 'meten is weten' ... De weegschaal, uw vriend, maar ook uw trouwe partner in crime naar een gezonder leven *proest*. Maar net als alle andere wezens op jouw levenspad, zal de weegschaal je ook eens in de steek laten, daarom hoef je ze nog niet buiten te gooien !
Vandaag noteerde ik dan ook weer voor het eerst in maanden mijn ochtendgewicht. Niet om het publiek te zetten, maar voor mezelf om te weten of hetgeen mijn kledij aangeeft (wat losser of juist niet), mijn vormen tonen (gespierder of niet), zich vertaalt in mijn gewicht ... hetgeen ongetwijfeld voor de nodige frustraties of euforie zal zorgen.  
Daarnaast staan er 2 zwemactiviteiten per week gepland in mijn agenda (ja, mijn kinderen zijn al wat ouder en zelfstandiger, dus voor mij geldt het excuus 'geen tijd' niet meer zeker ...), staat er meer sla en fruit op het menu en voorlopig nog een wekelijks bezoek aan de kine met krachttraining. Dit zou al voldoende moeten zijn om een eerste doel te bereiken:- 2 tot 3 kilo tegen het eind van de grote vakantie. Klein tussendoel om de moed niet te verliezen ...

Spreken we binnen zes maand nog eens af ? Benieuwd of de weegschaal dan nog mijn vriendin zal zijn ...

Intussen, 'take off all of your clothes', zoals Lana Del Rey en The Weeknd zingen ....

Noot: Jullie vinden misschien dat ik overdrijf 'want dat het bij mij allemaal zo erg nog niet is', maar met mijn lengte (1m 65cm), geeft mijn gewicht een heel ongezond BMI aan ... just saying. 

Reacties

  1. Héél herkenbaar, heb nu een goede sportclub gevonden en probeer nu 2 keer per week te spinnen op muziek, dat is in groep en heel tof, ik leerde dit jaar voor het eerst 5 km lopen, maar voorlopig ben ik vooral bezig met 'maken dat ik nog altijd 5 km kan lopen', zo nu en dan dus, en daarnaast moet ik weer eens dringend mijn e-gym opnieuw starten, 2 rondjes krachttraining aan verschillende toestellen gedurende een half uurtje. Het gewicht probeer ik even te vergeten, ik richt mij gewoon op meer sporten dan ik vroeger deed, the only way is up:) - 2 tot -3 kg tegen het einde van de vakantie, ik zou beter meedoen met je!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Eerst en vooral : mooi mooi mooi ... die odette met de copacabana ! Héél mooi !
    En weet je, ook al verloor ik zo goed als al mijn kilo's opnieuw na mijn zwangerschappen (ok, er bleven er 2 hangen na de 2de zwangerschap, maar dan zat ik nog altijd een pak lager dan nu) ... toch kwam ook ik de afgelopen 10à15 jaar heel wat kilo's bij ... zeker na mijn 30ste (ik denk dat wij zowat ik dezelfde leeftijdscategorie zitten) ... Tot ik dus, eenmaal de 40 gepasseerd, mij er echt niet meer zo goed bij voelde en persé enkele kilo's kwijt wou. Ik heb daar echt net geen jaar heel hard mijn best voor gedaan, maar nu moet ik gewoon mijn best blijven doen om die paar kilo's minder gewoon zo te behouden ;-) Wij vrouwen, ons lijf en ouder worden ... en dat staat nog eens los van die zwangerschappen !

    BeantwoordenVerwijderen
  3. een heel mooi naaisel! hopelijk lukt het je om terug wat meer te bewegen want beweging is ook gewoon heel goed om je goed te voelen, los van gewicht.
    zelf heb ik nog geen kindjes dus ook geen zwangerschapskilo's dus ik kan niet echt zeggen of ik het dan wel of niet zou willen maar ergens zou het mij vooraf wel geruststellen dat er raad en begeleiding beschikbaar is, want ik ben toch ook een beetje van de luie aard op vlak van beweging en dieet

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel mooie outfit en leuke spontane foto's!

    Ik had bij de meeste reacties/berichten naar aanleiding van het artikel toch het idee dat men de focus legde op die weegschaal als cadeau (catchy krantenkop natuurlijk) in plaats van op de inhoud van het artikel. Ik ben er vrij zeker van dat de professor niet vindt dat een pas bevallen vrouw er moet uitzien als een topmodel met een straks lichaam, noch dat ze daarvoor haar kinderen negeert. Wat ik vooral begreep is dat er simpelweg enorm veel vrouwen zijn die in die mate gewicht na de bevalling bijhouden dat het ongezond wordt voor hen en eventueel voor een baby in een volgende zwangerschap.
    Dan kan ik begeleiding alleen maar toejuichen! Daarvoor hoef je helemaal niet uren in een fitnesszaal te spenderen, maar wel buitenkomen en bewegen (bijvoorbeeld door stevige wandelingen met de baby te maken) en te letten op je voeding, beseffen wat je eet en waarom je eet.
    Maar het is duidelijk dat er een gevoelige snaar geraakt werd... enerzijds worden we er niet graag op aangesproken, anderzijds willen we niet liever dan een gezond gewicht en een lijf dat we zelf graag zien...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Laat je iets achter ? Ik lees het met veel plezier want ik ben super benieuwd wat jullie ervan vinden !
Wil je mij een vraag stellen, mail dan gerust naar depoorter.katrien@gmail.com !

Populaire posts van deze blog

Hello

Wel hello again ...  Het is lang geleden dat hier nog iets is verschenen. Een hele lente, zomer en herfst gingen voorbij zonder bloggen. De zin was er niet, noch om foto's te nemen van werkstukken, noch om teksten te schrijven over het maakproces.  Langzaam merk ik dat blogs uitdoven en overgenomen worden door Instagramposts. Een beetje jammer voor de lezer die geïnteresseerd is in het wel en wee van een naaister, breister, bakster ...  Maar een blog onderhouden, daar kruipt tijd in, maar ook veel 'goesting', om het met de woorden van Gwendolyn Rutten te zeggen. En dat laatste ontbrak dus vaak... De wintermaanden zijn traditioneel breimaanden bij mij. Hygge, heet dat tegenwoordig ...  Naast twee truien voor Dieter, een nieuwe No Frills trui voor Roos, een Stockholmslipover (een debardeur) en een bijpassende haarband, breide ik sinds september 2020 ook een zalige trui voor mezelf: de Woodwardia pullover uit Pom Pom Quarterly nr 28 (The Botanical Issue).  Ik leerde Pom Pom Qu

Brown Eyed Girl

Zelfde locatie, ander meisje en ander naaiproject ! Het rimpelrokje is een klassieker: 2 maal de stofbreedte en een mooie elastiek. 'Lekker veel zwier' wordt hier nog steeds geapprecieerd ! Het rimpelrokje werd gemaakt op een superleuke zaterdagnamiddag, toen de dames van de naailes op bezoek waren bij mij thuis ... een eenvoudig projectje was nodig want naar goede gewoonte werd er honderduit gekletst. Bij de lancering van de Playtime-collectie van See You at Six kon ik in De Stoffenkamer nog net één meter van mijn favoriet 'Copper Grid' bemachtigen. Toen al wist ik dat het stofje prachtig zou passen bij Jozefien, ons donkerste meisje ... Maar één meter is net te weinig om er een jurk uit te krijgen ... maar wel genoeg voor een rimpelrokje met zwier en een croptop.  Het topje is de Skytop uit La Maison Victor (editie juli-augustus 2015), in maat 128, maar met lengte maat 110. Dat paste namelijk nog perfect uit de resterende 30cm stof ... Stiekem jaloers,

Les Tigresses

De meisjes zijn momenteel helemaal in de ban van FC De Kampioenen. 'Les Tigresses' was de naam van de serviceclub waar Carmen bij zat of ging gaan. We weten alvast wat we in de Herfstvakantie gaan doen in de lokale cinema Capitole. Cinema Capitole is een begrip hier in Aalter: een cinemazaaltje achter hotel Capitole, waarbij één en dezelfde persoon de tickets regelt, dan vlug naar zijn bar rent om iedereen van lekkers te voorzien en dan op de startknop van de film drukt. Digitale kwaliteit in een pluchen zetel aan een democratische prijs, wat moet een mens meer hebben .... Maar terug naar de FC De kampioenen: dit naaisel heeft wat mij betreft een hoog Carmen-gehalte: ultra-kort (aangezien bij mijn vorige rok de algemene reactie was dat die niet zo kort was), een zichtbare rits en een dierenprint, maar volgens Dieter kom ik er mee weg ... Ik nam mijn gewone confectiemaat (42) en paste er, mits een aanpassing van 0,5 cm wonderwel in. Verder veranderde ik niets aan het patr

Africa

Param pampam parampam paaaaaaaaaaam De nieuwste La Maison Victor vond ik op het eerste zicht niet zo spectaculair: een beetje 'been there, done that' ... Enkele dagen ervoor had ik enkele beelden gezien van Magdalena Collection , met als blikvangers een midi rok en lange broek in Afrikaanse print. In plaats van naar de winkel te spurten, wandelde ik naar mijn stoffenkamer, want enkele jaren geleden had mijn 'moeke' (zo noem ik mijn mama nog steeds) haar kasten opgeruimd en mij twee lappen Afrikaanse stof meegegeven, die ze zelf ongeveer 20 jaar (of is het al 25 of 30 jaar, time flies when having fun) geleden kocht tijdens hun (papa was ook mee) reis naar Kenia en Tanzania. De link met het Fez-patroon werd snel gelegd.  De stof is redelijk stug en doorzichtig (de kwaliteit lijkt nog het best op linnen) maar ik was niet meer te houden: één van de twee lappen zou een Fez-broek worden ! Ik nam -zoals steeds- maat 42 over, maar wel met een klein hartje ...